sjabloon

Nea sloech it waarme reabekape

ljocht meilydsumer en kliener

bemanteling om dy, it memmich wêzen

bûgd oer it miel, dat tusken de iensumheid

fan ús tegearre-wêzen reeskikt stie. Nea tagediener

tape in frouwehân it yngoe drinken

mei sok ûnrimpen en stil skinken

oer yn de glêzen fan gemiensumheid.

Lea', it wurdt bitter tinken. Bûtendoarren

benuttiget de hjerst de roazeblêden,

spint er de paden ticht. En úttsjinne

sinke de pompeblêden yn de grêften

fan it ferjit: ûnkearber en âld barren.

En tusken ús is it sêft brekken

fan it ljocht yn ien inkelde romer

en yn it lims en de biennen hêften

fan it tafelreau op it wyt lekken:

lyts en faai fjild-fan-krêften.

Ek as ienris dyn earmen lomer

wurde en de kraften fan ús kinnen

leechskonken lizze ûnder struwellen,

dan noch sil dizze lytse sitadel in

lêste festing ús wêze, dy't ûnnimber

is by it stoarmrinnen fan Novimber.

Douwe Tamminga 1909 - 2002
Út: Lêze is willewurk. Friese Pers Boekerij 2002
Freark Dam