Piet
Paaltjens
Dichter-dominee 1835 - 1894
In de buik van Dante
In de buik van Dante Alighieri zat een geest
die zijn spijsvertering regelde
en hem op het idee van de hel bracht.
Zijn kleine Bice(9) liep eerst in een rood,
later in een wit kleed, maar het was haar glimlach
die het hem deed. Zij beet, ach, at wat
van zijn brandende hart, hij leed, haar liefheid
nam bezit van hem, vulde geheel en al
zijn aderen en de holten van zijn beenderen
tot in de meest afgelegen puntjes. Dante,
ik vertel het even, het duurt niet lang,
sliep nachten niet.
Dagen achtereen at hij niet. Dan,
na een maal van onder andere,
het precieze weten we er niet van,
kruidige kwartelbouillon, met paling
gelardeerde taling, plakken kalfslever,
in spekvet gebakken, Genuese saffraangriesmeel,
twee pastinaakhutsepotjes met geglaceerde
stukjes schapenstaart en sjalotjes en radijs,
gekonfijte muskadellen in moerbeistroop gestoofd,
bedacht hij in een nacht bij het zich ontlasten
(tussen de knieën een zwaar hoofd): Beëlzebub,
ondersteboven, erg harig, vast in het ijs,
drievoudig zijn kop, zwart, lichtgeel, vuurrood.
Drie kaken kraakten tegelijk, druipend
van bloederig speeksel, drie zondaars.
Zes vlerken onder de drie kinnebakken
zorgden ervoor dat de onderaardse rivier
meteen bevroor.
Hoe vuriger de liefde
hoe ijzingwekkender het tegendeel,
zo was Dante's redenering
dankzij de geest van de spijsvertering.
Wim Hofman 1941
Bron: Tijdschrift Raster nummer 105, 2004
De Bezige Bij, Amsterdam