De Dronkaerd en zyn Wyf

Een oude Bacchusvriend keek eens zoo diep in ’t glas,
Dat hy nu niet meer wist noch wie, noch waer hy was.
Zyn vrouw, om hem benauwd te maken,
Verzint een nieuwen list.
Zy windt hem slapend in een laken
En legt hem in een kist,
Een doodkist!.... Als hy nu zyn droes had uitgeslapen,
Hy kykt, hy tast, hy zoekt.... Wat drommel, zegt de man
Al geeuwen en al gapen,
Wat is dat hier? Zou ik wel dood zyn dan
En in de kist gesteken?
Daerop verschynt zyn wyf, verkleed in eenen geest;
Zy nadert zonder spreken....
De man roept uit: Wie zyt ge: duivel, mensch of beest?
Spreek ras, ik wil dat weten.
— ’K ben duivels meid, zei ’t spook,
En ’k breng de dooden eten.
— Zeer wel, maer.... brengt gy drinken ook?

Een kwaê gewoonte is hard om laten;
Als zy eens ingeworteld is,
Verwacht geen beternis:
Noch vrees, noch schande kunnen baten.


Jan Baptista de Corte (1811-1873)
Verdichtsels (1861)