Het vlees en ik Er drijft een meisje in de sloot. Volgens haar mondje is ze dood, maar volgens haar palingen en wormen leeft zij voort in wilde vormen. Wat eens de eendjes had gevoed doet nu haar best voor 't woest gebroed. Ik zie niet waar het dansend kind ophoudt en hun dans begint. Nu legt ze met een dode hand haar vlees terug in mijn verstand zodat zij die van neus tot naad nog nooit bestaan had, nu bestaat. MORAAL Treur net zo flink om wat vergaat als om wat al dan nooit bestaat. OF Lees - als jij mij wilt verstaan - niets, maar kijk eens iemand aan. Leo Vroman 1915 - 2014 Uit: Gedichten 1946 - 1984 Querido 1985
|