Menu

Gevraagd naar wat ik het liefste at
antwoordde ik gevat: het eigen hart.
Het smaakt naar nóg, het heeft iets taais,
het dúúrt zo lang, zei ik, vooraleer
het bord leeg en mijn maag van streek geraakt.

Maar gevraagd naar wat ik daarnaast
dan toch het liefste at, zei ik niets
en dacht: misschien de hand van een kind
of de lever van mijn kat. Graag iets
dat smakt en snakt: naar hart,

niet dat van mij
maar dat van jou.
Als ik het al niet óp had.

Eriek Verpale 1952 - 2015
Uit: Nachten van Beiroet
De Arbeiderspers 1994