Schorseneer

Bijna vergeten hoe zwart het ooit was

hoe harig de huid gelooid door de nacht.

Vergeten het loof, de vacht en de stronk,

terwijl alles toch schreeuwde om schors.

Niet één gewas werd zo ontdaan

van eigennaam en bast,

alsof men van een oude eik

alleen nog kent de zagerij.

Tot vandaag in het ouderlijk huis,

het eten is warm, de groente onkuis.

De krant die uit de kelen hangt

is nu het net dat schillen vangt.

Als palingen der duisternis, als repen

winternacht, als losgeslagen aanmeerkabels

krult de pels van schorseneer

over het krantenpapier.

Een teiltje water wacht en vangt

op ongezette tijden het plonzen

van een blanke balk en zijn

geluidloos glijden.

En de moeder zwijgt en schraapt,
zij spreekt met schorseneren.

En een vader die verder slaapt

voorbij de populieren.

Het huis bereikt het middaguur,

het klokje tikt, de melk staat klaar.

In het teiltje rust het wrakhout,
los maar steeds nog bij elkaar.

David van Reybrouck 1971
Uit: Het Liegend Konijn jaargang 1, 2003