Suikerbieten We zaten in het café en dronken koffie, sloegen traag de pagina's van de krant om, want belangrijker dan het wereldnieuws was wat we elkaar hadden te vertellen. Plotseling gbeurde het: iemand zei een woord, het woord suikerbieten. Hoe hij erop kwam? Er zijn altijd woorden die uit de diepte naar boven komen, onverwacht, lachwekkend soms, woorden die een beeld oproepen van het altijd natte najaar, bij voorbeeld, waarin ik, terwijl het gesprek al ergens anders over ging, jou zag, genageld aan een kruis van klei. Raar beeld. Wat moet je er ermee? Maar beelden roepen woorden op, of een ochtend aan de leestafel van een café, een suikerklont die oplost in een kopje espresso. Rien Vroegindeweij 1944 Uit: Zee & Land. L.J. Veen, Amsterdam 1995 |