Wy sochten tunnebeien,
achter it Hessebos,
se hongen an struuken yn ryen,
we laggen op e knibbels yn 't mos.

Blauw was de mond en de hannen,
de blouskes die kleurden ok road,
we liepen deur Meinardy, syn lannen,
en harren soms 'n mooie soad.

Langs sandpadsjes en reedsjes naar huus,
met puuden fol tunnebeien,
die "rooie" handsjes yn  'e buus,
en hannen fol lekkernijen.

Of Mem so bliid war met die kleuren,
die smeerge hannen, mond en kleren,
fan al dat "tunnebeigebeuren"
dat wil ik nou hier niet bewere.

Pieter van Colm. 1919 - 2010
Bron: 'n Sleefke fol Herinneringen
Drukkerij Banda Kollum 1997