Van een Cardinael
Een seker Cardinael ter eeren sinte Piter En gaf sich nimmermeer aen tafel, of hy liter Een visnet in de plaets van laken overslaen. Dit had hy nu al een geruymen tijd gedaen, Soo lang tot dat hy sels in 't end wierd Paus gekoren, Sijn dienaers komend weer met netten als te voren. Soo seyd hy, weg met 't wand, brengt laken op den dis, Het visjen dat ik socht nu al gevangen is. J. van Paffenrode. 1618 - 1673 Bron: De Nederlandse Poëzie van de zeventiende en achttiende eeuw in duizend en enige gedichten. Gerrit Komrij Uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam |