Piet
Paaltjens
Dichter-dominee 1835 - 1894
Wijn
Een nylonkous over mijn hoofd,
Gap ik een verrekijker
Bij de opticien,
Nochtans een handvol ducaten achterlatend.
Als ik hem goed instel
Wordt het gezichtsbeeld, eerst diffuus,
Ineens scherp en
De wereld krijgt vorm en kleur,
Wordt duidelijk.
Een kringloop word ik gewaar-,
Kijk maar.
In een verlaat verschiet
Zingen de vogels schril
Onder een kille lucht
Alle kleur is gevlucht.
Wie het ziet, wil het niet.
Wie het niet wil, die wil
Dromen van warmte en zon
En wijn schenken, glazen vol.
Ze hebben met een computer mijn sterfdatum berekend.
Ze hebben me ingebouwd in een massagraf.
Wie verlost me van een mechanische tijd?
Leven wil ik
Overdag in het gewende licht
Of 's nachts in 't gewapend zwart,
Verzonken in levende eeuwigheid,
Dit atoomtijdperk te boven gaand
Door duurzaamheid van geslacht op geslacht.
Al was het in een baan om de maan
Wil ik natuur zijn en zien-
Al was ik de vergisdag van het schrikkeljaar.
Duurzaam in mijn kinderen
Verduurzaamd,
Die op hun beurt nu in de klas
Van Saône, Loire, Rhône leren.
Maai het graan en pers de druif
Want leven brengt leven voort-
Maar ook besef van leven, dat is
Geduld.
Na al die jaren bestaat de
Kinderachtige verzwaring van mijn taak
In het decanteren met een kaars.
Van zon tot kaars is maar een korte stap
Van jaren
Dwars door de kelderschimmel die verleden
Tot toekomst maakt,
Als door papillen
De geest ontwaakt.
'Hout voor het vuur, een boek en een glas wijn,
Dit zijn de dingen van het latere leven',
Zong Bloem, en wie dát leven is gegeven
Kent eeuwig voorjaar in het herfstfestijn.
En in die herfst proef ik de zon
En kan hem drinken
Met dichte ogen en gesloten luiken
Maar in de lente vind ik deze spreuk:
Regen die de wijnstok voedt,
Hete zon die trossen stooft,
Kom in de dieprode gloed
Die ons de oogst belooft.-
Samenzweringen over de hele wereld
Van de zeer wijnigen
Wier levenbegrijpende
Wijsheid heimelijk
De geesten leidt,-
Omar Khayyam kende u (bij Leopold):
'Wijn drink ik en des morgens riekt mijn baard
naar most; Godlof, ik heb mijn trots bewaard
voor hen, die dagelijks hun vriend verraden
en triumfeeren in hun valschen aard.'
Grote dichters leven groot
Waar de wijn, tot woord geworden,
't Leven herschept en de horden
Aanvuurt tegen leed en dood.
Want wat in een droom vergaat
Plant zich toch weer voort op aarde
En draagt nieuwe vruchten waar de
Groene aloude wijnstok staat.
Oud en zuiverlijk robijn
Tot een opmaat opgesprongen-
Binnen 't jaar zullen de jonge
Druiven weer getreden zijn.
Wacht maar tot de zon weer brandt:
Ook dit herfsttij neemt een einde.
Altijd keert opnieuw de de wijn, de
Levende, terug in 't land.
Ons is die langzame duurzaamheid een spel,
Een kort begrip, en in een sein gegeven
Van 't enig eeuwig zijn, en van het leven
Dat zich altijd vernieuwt uit eendre wel.
Koningspurperen wijn. Wijnstok, o gij
Oudste der dynastiën van de wereld.
Victor E. van Vriesland. 1892 - 1974
Uit: Om een bokaal vol wijn. 1967
Uitgeverij Van Lindonk. Amsterdam.
Een bundel met 24 verzen van eigentijdse Nederlandse dichters, uitgegeven bij het 125 wijnjaar
van Robbers & Van den Hoogen n.v., Arnhem. 1842-1967