Zelfportret met stilleven De scherpte van het lemmet van het mes Scandeert het gele vruchtvlees tot een geschild Wrang vraagteken. Een wijnrank hangt te lang En zal voordat de verf droog is verleppen. De gouden huid van de gerookte bokking Wordt door de kieuwen met één streek verminkt. Het brood verkruimelt het gebed tot zwijgen, Het witte tafellaken sneeuwt zijn plooien strak. Het bolle glas weerspiegelt lucht en raam, De glazen adem van een mens die is vergaan. En op de achtergrond verrijst Mijn zelfportret, gespieraamd, zonder lijst. Jan Wolkers 1925 - 2007 |